Tekst preuzet sa bloga :https://stankoradulovickika.blogspot.com/
Prošlo je 10 godina od kada je Stjepan Bobek beogradske pločnike zamjenio nebeskim stazama ostavljajući iza sebe rezultatska ostvarenja i rekorde kakve bi danas poželjeli mnogi fudbaleri sa ovih prostora, ali su oni ostali nedostižni i više od 60 godina nakon što je veliki Štef sišao sa fudbalske scene… Prema anketama u Srbiji i Hrvatskoj Bobek je u vrhu lista za izbor najboljeg igrača svih vremena, ali nije proglašavan za najboljeg samo zbog političkih interesa, koji nisu dozvoljavali da jedan fudbaler omraženog beogradskog Partizana bude najbolji htrvatski fudbaler ili da jedan omraženi Hrvat bude najbolji srpski nogometaš! U Hrvatskoj su za najboljeg fudbalera vijeka birali igrače iz generacije koja je igrala polufinale Svjetskog prvenstva 1998. godine dok u Srbiji, tačnije i Crvenoj zvezdi nisu ništa prepustili slučaju, pa je klub iz Ljutice Bogdana 1a otkupio kompletan tiraž “Politike” i glasačke kupone ispunio imenom tadašnjeg predsejdendika kluba Dragana Džajića.
A Bobek je bio ispred svog vremena, bio je jedan od najmodernijih fudbalera tog vremena i najveći svjetski stručnjaci su ga stavljali uz rame najboljim igračima tih godine – Ferenc Puškaš, Alfredo Di Stefano, Stjepan Bobek bili su asovi koje bi u svojim redovima poželjeli svi najbolji klubovi tog vremena. “Laka konjica” majora Puškaša bila je neporažena skoro pet godina i kao reprezentacija i kao tim Honveda, a onda je mađarski šampion došao u Beograd na megdan Stjepanu Bobeku i takav meč nije mogao da propusti ni čuveni mađarski selektor Gustav Šebeš, a imao je šta da vidi u Beogradu. Sudar dva svijeta, dvije fudbalske galaksije, Partizana i Honveda, dva klupska diva sredinom 50-tih godina prošlog vijeka. Šebeš je znao da u Partizanu igra plejada fantastičnih fudbalskih umjetnika – Bobek, Branko Zebec, Miloš Milutinović, Marko Valok, Boba Mihajlović… u Honvedu Puškaš, Grošić, Cibor, Zakariš, Budai… Pažljivo je Šebeš gledao utakmicu u kojoj je Partizan pobijedio 3:2 četiri godine neporaženi tim, a onda je nakon meča Šebeš izjavio ono što su mnogi u Beogradu već znali, ono što je znao i tadašnji trener Partizana Ilješ Špic. – Došao sam u Beograd da vidim ko je najbolji half Evrope, da li je to naš Božik ili vaš Čajkovski, a vidio sam najboljeg fudbalera Evrope, vidio sam Stjepana Bobeka, kazao je nakon utakmice oduševljeni mađarski selektor.
A Bobek je tih godina bio toliko dominantan na terenu da su skoro svi rekordi u reprezentaciji i jugoslovenskoj ligi bili njegovi. Bio je najbolji strijelac reprezentacije i lige, najbolje ocjenjeni igrač reprezentacije i lige, najbolji strijalac Kupa u istoriji sa nedostižnim 41 golom. Na prvenstvenoj utakmici protiv 14. oktobra u Nišu postigao je devet golova (10:1), dok je u kup utakmici osam puta tresao mrežu za 90 minuta igre… I dok je igrao za “plave” bio je nezamjenjiv šraf u mašineriji jugoslovenske selekcije i najbolji strijelac. Bobek je za Jugoslaviju odigrao ukupno 63 utakmice (tada rekord), na kojima je postigao rekordnih 39 golova, što je ostao vječni rekord Jugoslavije. Vjerovatno najipresivniji rekord Bobeka teško će biti ikada oboren, pošto je za reprezentaciju vezao 44 utakmice u nizu, a da ga selektori nijednom nisu izostavili iz sastava, a Jugoslavija je u to vrijeme bila jedna od 5-6 najboljih reprezentacija na svijetu, što potvrđuju redovna učešća u završnicama Svjetskog prvenstva i srebrne medalje na Olimpijskim igrama. U derbijima je predvodio Partizan u najubjedljivijim pobjedama. Uoči svakog derbija u Ljutice Bogdana su strepili od nove katastrofe koja je bila česta za tadašnju generaciju Crvene zvezde koju je predvodio drugi velikan, Rajko Mitić – rezultati 7:1, 6:0, 6:1 u zvaničnim mečevima to najbolje potvrđuju, pa 5:1 i tri puta 4:0 u prijateljskim utakmicama bili su rezultati koji su uoči svakog vječitog derbija ulivali su strah u redove “crveno-bijelih”. Tako je Bobekova generacija za samo 88 dana Crvenoj zvezdi u samo tri utakmice dala 14 golova – bilo je više nego impresivnih 14:3, odnosno 3:1, 6:1 i 5:1 u periodu od 1. maja do 29. jula 1951. godine.
Oduševljen Bobekovim umjećem bio je i sam Puškaš, koji je tvrdio da Štef najbolje od svih fudbalera osjeća prostor i da njegove lopte istovremeno imaju oči, dubinu, i širinu i visinu, prosto imaju dušu, preciznost, odmjerenost i brzinu koja je najbolja u datom trenutku. Bobek je za Puškaša bio najveći majstor prostora, a taj osjećaj za prostor i vrijeme znao je često da koristi i prilikom dodavanja petom, Bobekova čuvena štikla, i njegovi pasovi kada ih niko ne očekuje ostavljali su saigrače često same pred golom i egzekucija bi bila neminovna, baš kao na Koševu kada je proigrao petom Vladicu Kovečevića, probacivši loptu kroz noge Švraki!
Bobek je istovremeno bio i genijalni asistent, nemilosrdni egzekutor, zabavljač i umjetnik, ali i surovi profesionalac na terenu i upravo zbog svih tih osobina ne čudi što je i kao trener bio fantastičan. Bobek je ukomponovao u nevjerovatnu mašinu čuvene Matekalove bebe” sa kraja 50-tih godina prošlog vijeka i u periodu od 1961. do 1963. godine osvojio tri titule prvaka Jugoslavije i postao prvi trener koji je osovjio tri vezena titule. Vjerovatno bi i rezultat u Briselu 11. maja 1966. godine bio drugačiji da je Bobek svoje umjestničko djelo predvodio sa klupe u finalu Kupa evropskih šampiona protiv Reala iz Madrida… Otišao je u Grčku, u Panatinaikos, a tamo je opet pravio čuda i nastavio šampionski niz 1964. i 1965. godine. Pet titula za pet sezona kao dokaz izuzetnog igračkog i trenerskog kvaliteta.
Iako su u Zagrebu i Beogradu u nogometnim, odnosno fudbalskim krugovima, njegovo ime pominjali sa posebnim pijetetom, a nikio nikada nije dovodio ni njegove ljudske kvalitete u pitanje, Štef, je ostao nekako na razmeđi između dva glavna grada, negdje na pola puta, onog autoputa Bratstvo i jedinstvo, i umjesto hvalospjeva zbog igračkih i ljudskih osobina ostao osporavan jer je u Beogradu od mnogih nakon nesrećnih ratova 90-tih doživljavan kao “stranac” i ustaša, a u Zagrebu “otpadnik”, pošto su mu zamjerili što se nije vratio u rodni grad… A Bobek je samo volio Zagreb, Beograd, Jugoslaviju, Partizan, fudbal, za njega su to bili neraskidivi sinonimi puni ljubavi i uspomena.
Autor: Stanko Radulović Kika
