Tekst preuzet sa bloga: https://stankoradulovickika.blogspot.com/
ZAVRŠENA JESEN KOJA JE OGOLILA SAV KRIMINAL FSS I CRVENE ZVEZDE
Tačku na kraj fudbalske jeseni 2019.godine stavio je Vladan Milojević, jedan od najbestidnijih trenera Crvene zvezde, koji se tako lijepo radovao golovima i pobjedama u namještenim utakmicama, u sklanjalicama bez kraja, izmišljenim penalima i golovima iz ofsajda. trener koji će ostati upamćen kao jedan od najvećih kukavica u istoriji fudbala, koji je i bunkerom u Evropi primao po šest golova, a derbije završavao bez ozbiljnijeg napada i šuta u okvir gola. Bijeg Vladana Milojevića sa klupe Crvene zvezde mogao bi da označi novu eru u srpskom fudbalu u kojoj treba da se preispitaju sve one silne utakmice u kojima su sudije sa nestrpljenjem isčekivali da neko od fudbalera u “crveno-bijelim” dresovima uđe u kazneni prostor, ili mu se makar primaku kako bi dosudili penal.
Završena je još jedna cirkuska pingpong polusezone u Srbiji u kojoj je narod imao neograničenu mogućnost smjeha zahvaljujući sudijama koje su svim silama gurale svemirsku Crvenu zvezdu na atomski pogon svih mogućih i nemogućih konkubina iz Fudbalskog saveza Srbije. Mediji su više nego oduševoljeni učinkom Vladana Milojevića i njegovih zvjezdica, politikom doktoratom don Zvezdana Terzića i kadrovskim rješenjima Mitra Mrkele. Sa druge strane Topčidera totalno reklo bi se zamračenje i mnogo više razloga za brigu nego u Ljutice Bogdana 1a pošto je ova zima na hladnih -11.
Međutim stvari ne stoje u realnom životu baš tako, u Crvenoj zvezdi i srpskim medijima pokušavaju svim silama da sakriju kriminal neviđenih razmjera, potpuni raspad sistema i neviđene pljačke na tereni i izvan njega, nezadovoljstvo navijača i katastrofalne rezultate Milojevićevih pulena u svim utakmicama u kojima odlučujući faktor nisu bile sudije ili FSS. Partizan zaostaje 11 bodova, ali je stvorio tim i čini se da za razliku od Crvene zvezde ima perspektivu i prostora za napredak, za nadogradnju, dok u Zvezdi samozadovoljni rezultatima razmišljaju o remontu tima.
Partizan je odigrao solidno u Evropi, u ključnim mečevima protiv Mančestera u Beogradu i oba puta protiv AZ Alkmara u određenim situacijama nije imao sreće, promašen je veliki broj prilika, primljeni su golovi na način na koji ne bi smjeli da se primaju, protiv Mančestera u finišu prvog poluvremena, a protiv AZ Alkmara u finišu utakmica sa igračem više i zbog toga je plaćen veoma skup danak… Partizan je ostao bez evropskog proljeća, ali čak ni u meču u Mančesteru nije bio toliko u podređenom položaju koliko je nemoćno Crvena zvezda djelovala u vječitom derbiju. U ovoj polusezoni Partizan je potpuno afirmisao Strahinju Pavlovića, Umara Sadika, vaskrsao Sejdubu Sumu, u veoma lijepom svjetlu Evropi predstavio Filipa Stevanovića i Lazara Pavlovića, što je ogroman zalog za budućnost.
Vjerovali ili ne bez obzira na zaradu Crvene zvezde plasmanom u Ligu šampiona, špekuliše se cifrom od 26 miliona Partizan je ove polusezone zaradio mnigo više od rivala sa druge strane brda, iako je njegov profit od učešća u Ligi Evrope negdje između šest i sedam miliona eura. Računica je vrlo jednostavna. Crvena zvezda je dovela četvoricu stranaca u ljetošnjem prelaznom roku i za njih potrošila na obeštećenje, plate i porez više od 10 miliona eura. Zvezdan Terzić je nedavno izjavio da za plate i poreze za tim Crvene zvezde treba izdvojiti 30 miliona godišnje, a velike zvijezde Crvene zvezde Kanjas, Garsija, van La Para i Žardel su u blistavoj polusezoni postigli velika četiri gola i jedan autogol, uz penal koji je obilježio cijelu jesen i na najbolji način oslikao koliko su dobro ljetos u prelaznom roku radili don Terza i don Mita.
Crvena zvezda je uz mnogo sreće u kvalifikacijama u žrijebu i tokom takmičenja po drugi put uzastopno ušla u Ligu šampiona, zavladala je potpuna euforija i vjerovalo se da će izabranici čuvenog stratega Milojevića da pregaze grupnu fazu kao plitak potok, pogotovo nakon što je zadržan kompletan igrački pogon, a dovedeno još 10-tak pojačanja, ispostavilo se 10-tak tona govedine, bez perspektive. U kvalifikacijama Crvena zvezda je igrala bledunjavo i uz mnogo sreće, bez pobjede u posljednjih pet mečeva kvalifikacija, što se nikad u istoriji evropskih takmičenja nije desilo, ušla u Ligu šampiona na mala vrata, a nastavak sezone bio je isti takav, jedino što je u pingpong ligi imala garantovanu pomoć od strane sudija i rivala koji su se najčešće sklanjali bez otpora. U svakom slučaju ostaće upisano u istoriji da je Crvena zvezda jedini klub koji je do Lige šampione stigla sa četiri remija, bez pobjede, u posljednja dva kola kvalifikacija i jedini tim koji u osam kola kvalifikacija u posljednje dvije sezone nikada nije igrao protiv timova iz 10 najbolje rangiranih zemalja Evrope na rejting listi UEFA, a nije bio nosilac. I za samo tri mjeseca od euforije ulaskom u Ligu šampiona stiglo se do toga da u finišu pingpong lige na tribinama stadiona “Rajko Mitić” nema nikog sem navijača koje don Terza natjera korbačem na utakmice Crvene zvezde. Uzalud su pozivi Ciganima da dođu na stadion u jutarnjim programima, na bilbordima po Beogradu i na proslavu jesenje titule tima koji melje, došlo je nekoliko hiljada duša, pa je stadion zjapio sablasno prazan ovog decembra…
Ono što u hvalospjevima medija kada je u pitanju učinak Crvene zvezde nikada nećete pročitati je da Crvena zvezda na posljednjih 11 evropskih mečeva ima fantastičan učinak od jedne pobjede, četiri remija i šest poraza uz impresivnu gol razliku 9:28, ai kako bi kada Miloveićeve rezultate treba pohvaliti jer takvog trenera Crvena zvezda u svojoj istoriji imala nije. I zaista nikada Zvezda nije služila kao kanta za otpatke. U jedinih šest ozbiljnih mečeva, vječitom derbiju, po dva duela protiv Bajerna i Totenhema, koji u svojim ligama ne blistaju i daleko su od vrha, i Olimpijakosa Zvezda je zabilježila svih šest poraza uz gol razliku od 0:21. U svim tim mečevima tim Milojevića je igrao bunker, u napadu djelovao bez ideje,a najbolji igrač tima bio je golman Milan Borjan što na najbolji način oslikava nemoć šampiona svih šampiona. Zbog toga su sve bili češći zvižducci sa tribina, zahtjevi za smjenom Milojevića, odlaskom stranaca bez kvaliteta i smjenom rukovodstva na čelu dojuče idola sjeverne tribine don Terzinja. Navijači su svjesni da u timu Crvene zvezde nema nijednog igrača za koji se interesuju klubovi iz Evrope, njihove cijene su u vrtoglavom padu, pa su mediji počeli da izmišljaju interesovanje za Bena, Boaćija i družinu iz nekih fudbalski egzotičnih zemalja, a čak i te “ponude” su ispod cijene koja je na početku jeseni bila istaknuta na transfermarketu…
Zvezda sada na lageru ima 11 stranaca i moraće većine da se oslobodi, ali to će biti jako teško jer svi imaju čvrste ugovore i tražiće da se oni ispoštuju, malo je vjerovatno da će neko od njih prihvatiti raskid na svoju štetu i tako rasteretiti budžet kluba za remont kluba i dovođenje novih igrača, a interesovanja za njih nema.
Partizan je, kako bi zasljepljeni navijači Crvene zvezde rekli, zamrznut na -11 u pingpong ligi, ne zato što je igrao loše, već zbog činjenice da je u svim utakmicama morao da igra, da zasluži pobjedu i zato što nije kao Zvezda igrao sklanjalice. Protiv Partizana su svi željeli pobjedu, svi su igrali na nož i punom snagom, ali i tako odmorna Crvena zvezda djelovala je u vječitom derbiju kao cirkuska družina koja je dobila priliku da odigra meč dva najveća sportska rivala na ovim prostorima. Partizan igra lijepo i efikasno, promašuje se i manje šansi nego na početku sezone,a potpunu aformaciju doživjeli su Strahinja Pavlović, Filip Stevanović, Umar Sadik i vaskrsli Sejduba Suma.
Partizan i Zvezda su u prelaznom roku doveli po četvoricu stranaca – Zvezdine vedete postigle su u sezoni samo četiri gola, Partizanov četverac je blistao i nosio igru “crno-bijelih”. Sadik (16 golova), Suma (13), Natho (6) i Asano (5) su zajedno postigli 40 golova, ukupno 10 puta više od Zvezdinih pojačanja iz snova, a ono što raduje i svi oni imaju mnogo izdašnije ponude od Zvezdinih fudbalera. Partizan nakon mnogo godina ima priliku da u jednom prelaznom roku sačuva tim i nadogradi ga za sljedeće sezone. Posebno zadovoljstvo navijača je izazvao Suma koji je preporođen kod Sava Miloševića, postiže golove, trči na sve strane, asistrira, dribla, djeluje opušteno, a produžio je i ugovor na tri godine iako je imao ponude za promjenu sredine. Natho je oduševio svojom mirnoćom, pasom koji ima oči, predstavio se kao vođa na terenu i uživa nepodjeljene simpatije svih, stručnjaka, saigrača, navijača, pa čak i Zvezdinih revija. Sadik je suvo blago, baš kao i Filip Stevanović i njihove cijene će u narednom periodu vrtoglavo rasti, njih dvojica su budućnost Partizana i zajedno sa Strahinkjom Pavlovićem tas na vagi koji preteže na stranu Partizana kada je u pitanju zarada vječitih rivala ove jeseni.
Kakav je stvaran odnos snaga Crvene zvezde i Partizana na terenu vidjeli smo najbolje na terenu u vječitom derbiju u kojem je tim Vlkadana Milojevića izgledao kao trećerazredni tim iz Zanzibara, bez prave akcije, bez ideje i opasnosti po gol Vladimira Stojkovića. Crvena zvezda je na posljednja dva derbija uputila jedan šut u okvir gola, ono dodavanje Pavkova golmanu “crno-bijelih” glavom sa 13-14 metara i tako na najpraktičniji način demonstrirala kvalitet i vrijednost titula koje osvaja zahvaljujući silovanju takmičenja i penalima koje izvodi u serijama, odnosno činjenici da je u posljednje tri i po sezone izvela fantastična 64 penala u pingpong ligi.
Zbog toga neće biti iznenađenje ako nezadovoljstvo navijača i igrača Crvene zvezde ne eskalira na proljeće i rezultira curenjem informacija i napokon saznamo kako se dolazi do pobjeda protv Inđije, Voždovca, Napretka i još nekih timova koji nemaju namjero da se sklone i onih koji skinu gaće i prije nego izađu na teren poput Radničkog iz Niša, Radnika, Vojvodine, Rada ili Spartaka.
