Košarkaši Partizana su u finalnu seriju plej-ofa šampionata Jugoslavije 1996. ušli kao branioci trofeja i apsolutni favoriti. Imali su prednost domaćeg terena u duelu sa najprijatnijim iznenađenjem prvenstva te godine BFC-om, i ta neka vrsta nonšalantnosti umalo ih je koštala trofeja.
Jer BFC je u prva dva meča šokirao Partizan i poveo sa 2:0, čime se našao na korak od osvajanja titule.
Sjajno je igrao tandem Topić – Topalović, a ekipu je sa klupe maestralno predvodio Miroslav Muta Nikolić. Ipak, usledio je Partizanov veliki povratak. U oba meča, u krcatom novosadskom Spensu, crno-beli su savladali ekipu iz Beočina, izjednačili na 2:2 i izborili majstoricu koja je odigrana 10. maja 1996.
A u majstorici verovatno nikada više ljudi nije bilo na tribinama Pionira na jednoj utakmici Partizana, uključujući i kasnije legendarne evroligaške duele. Zvanično – to je brojka od 7.000 navijača, ali s obzirom da ni na stepenicama nije gde imala igla da padne, kao i da su se ljudi tiskali stojeći na tribinama, jasno je da je ta cifra dobrano premašena. I upravo ta energija sa tribina, plus ipak veći kvalitet tima vremešnog Ranka Žeravice,doneo je Partizanu šampionsku titulu, sedmu u klupskoj istoriji.
Mučili su Beočinci crno-bele i u majstorici, ali su na kraju Berić, Tomašević i Drobnjak odneli prevagu – 65:56 (30:26)
