Omladinci Partizana sa pobedničkim peharom omladinskog šampiona Jugoslavije za 1984. godinu:
(Stoje s leva na desno) – Baja Marić (trener), Vladan Nikolić (kapiten), Zoran Veseličić, Aleksandar Filipović, Zoran Vranjković, Ljuba Milačić, Goran Trifković, Dragan Babić, Vojislav Radojević (tehniko), Kiril Dojčinovski (lekar);
(Čuče s leva na desno) – Radoslav Dakić, Dragan Skenderija (ujak Ane Ivanović), Dejan Knežević, Goran Stevanović, Goran Jeftić, Aleksandar Radivojević, Aleksandar Đorđević, Nebojša Marković, Nebojša Sitarica.
Omladinska škola Partizana danas je na glasu kao jedna od najboljih fudbalskih akademija, a malo se zna da je od svog postanka (ne zna se tačan datum osnivanja, ali je okvirno negde u proleće 1949. godine) bila jedna od rasadnika talenata i gotovih fudbalera za potrebe prvog tima. Sada već čuvene Partizanove bebe svoj put su započele na šljakastom pomoćnom terenu stadiona JNA stasavajući uz čika Conju Matekala i Vujicu Radosavljevića, prešavši put od neafirmisanih klinaca do svetski poznatih fudbalskih zvezda. Ta generacija je obarala sve moguće rekorde u to vreme kraja pedesetih godina (za 2 godine takmičenja osvojila 2 omladinska prvenstva Jugoslavije sa samo 2 nerešena rezultata) i maltene cela prešla u prvi tim, koji je osvojio 4 titule prvaka ondašnje države i igrao finale kupa šampiona u Briselu.
Posle nje, bilo je još talentovanih generacija, ukupno gledano kao tim, ali je bilo i dosta pojedinaca koji su izlazili iz fudbalske akademije koja je posle pogibije dvojice njenih trenera imenovana kao – Omladinska škola Belin – Lazarević, da bi posle pogibije jednog od najvećih talenata Nadoveze, postala Belin – Lazarević – Nadoveza.
Jedna od od talentovanijih generacija bila je i ona u kojoj su bili Bora Đorđević, Blagoje Paunović, pa mlađi Moca Vukotić…Mocina generacija je 1968. godine osvojila prvenstvo Jugoslavije u omladinskoj konkurenciji, a Moca je odmah po osvajanju prvenstva debitovao za prvi tim u poslednjem kolu 22. juna 1968. protiv Vardara u pobedi od 1:0, golom maestra fudbala Bore Đorđevića.
Ta osvojena titula omladinskog prvaka države bila je poslednja osvojena punih 16 godina, sve do 1984. godine, kada je na scenu stupila nova generacija za ponos kluba, koju su smatrali s pravom, naslednicom Matekalovih beba.
Ova generacija je bila sastavljena uglavnom od dečaka 1965. i 1966. godišta uz neke mlađe klince 67. godišta, da bi ista dopunjena momcima iz klase 1967 i 1968 posle dve godine u sezoni 1985/86 ponovila uspeh i osvojila još jedno omladinsko prvenstvo Jugoslavije na briljantan način.
Podsećanja radi: generacija koja je osvojila prvenstvo 1984. godine, godinu dana pre toga osvojila je i kup Jugoslavije.
Današnja tema pisanija je ova prva generacija, koju je sa klupe, kao i onu potonju, predvodio nekadašnji polaznik Partizanove omladinske škole iz generacije Pauna, Bore, Miše Radakovića, Ribice Živkovića – Baja Marić (fotografija ispod).
Pioniri Partizana iz 1963/64. godine
(S leva na desno) – Dragoslav Profirović, Baja Marić, Jakšić Dejan – Jakša, Gašpar Ivan – Ivica, D. Ilić – Ilča, Pivić Momčilo – Moca, Gavrović Miomir – Gavra, Mališić Luka, D. Geler – Geša, Radaković Miloš – Miša, Paunović Blagoje – Paćko, Grujić Momčilo – Gruja, Petrović Miodrag – Mikan, Aleksić Živan – Žile, Živković Dragan – Ribica, Španović Uroš – Španke.
On je te klince okupio još kao predpetliće, iako se to tad nije tako zvalo, već predselekcija za liferovanje igrača za pionirsku ekipu (tada su takmičarske selekcije bili samo pioniri od 14-16 godine starosti i omladinci od 16-18 godine).
Igrali su kao generacija i na svetskom prvenstvu za pionire u Argentini, a potom su krenuli da haraju na prostorima SFRJ. Osvojivši nacionalni kup 1983. nastavili su takmičenje u omladinskoj ligi Srbije, koja je osvojena ubedljivo uz dve pobede nad večitim rivalom. Tadašnji sistem takmičenja u Jugoslaviji predviđao je da se za prvaka države stiže kroz 2 polufinalne grupe u kojima su po sistemu svako sa svakim igrali prvaci 6 republika i 2 pokrajine. Partizan je utakmice svoje polufinalne grupe igrao u Ljubljani, gde su mu protivnici bili: Olimpija, Vardar i Vojvodina. Olimpija je tada imala strahovito jak sastav sa igračima kao što su kasniji prvotimci Ljubljančana Jani Pate i Stanislav Komočar (kasnije igrao i za Dinamo), a sa klupe ih je vodio nekadašnji član Beba Zaza Bečejac. Partizan je ipak pobedio Olimpiju sa 1:3, a pre toga Vardar i Vojvodinu, pa je zakazao finale sa pobednikom druge polufinalne grupe zagrebačkim Dinamom.
Prva finalna utakmica odigrana je u Beogradu na terenu stadiona JNA i crno-beli su posle velikih muka pobedili sa 2:1 golovima Gorana Jeftića. Posle samo 4 dana usledio je revanš na igralištu Zagreba u Kranjčevićevoj ulici, a crno-beli su i ovog puta pobedili sa 0:1, ponovo golom Jeftića i osvojili veliki srebrni pehar omladinskog prvaka Jugoslavije.
Ovaj revanš meč u Zagrebu bio je kruna cele sezone, kako rezultatski, tako i igrom, jer je posle utakmice objektivna publika (pun stadion) aplauzom ispratila momke iz Beograda. Svi su bili oduševljeni načinom igre ovih momaka, koji su plenili lepotom igre – driblinzima, pasovima, pojedinačnim velemajstorskim potezima, produhovljenošću u fudbalskom razmišljanju na terenu…Jednom rečju, bio je to totalni fudbal. Iako mlađi od pola saigrača iz tima, predvodnik im je bio Goran Stevanović, kasnije igrač prvog tima i kapiten.
Čak sedmorica iz ovog tima su bili omladinski reprezentativci Jugoslavije, a svi ostali Srbije. To je dovoljan pokazatelj njihovih igračkih vrednosti, koje se sticajem nekih okolnosti van fudbala nisu do kraja iskazale i u seniorskoj konkurenciji.
Vredi spomenuti, da su ovi klinci svi potekli iz Partizanove škole fudbala i dugo su igrali zajedno. U ovom timu nastupale su praktično 4 generacije, ali pravo reći, ovo je uglavnom bio pionirski sastav, a ne omladinski, iako je slavio u 2 godine starijem uzrastu. Najbolji pokazatelj ovih konstatacija je činjenica da iz ove šampionske generacije za sledeću sezonu je isteklo pravo igranja u omladinskoj konkurenciji samo četvorici igrača, šestorica su mogli da igraju još jednu, a čak desetorica još dve godine.
Omladinska ekipa Partizana, šampion Jugoslavije za 1986. godinu:
(Stoje s leva na desno) – Dejan Knežević, Goran Petković, Boško Bošković, Zoran Milinković, Aleksandar Đorđević, Zoran Vranjković, Zoran Stojanović, Saša Kijanović, Nebojša Marković, Baja Marić (trener), Vojislav Radojević (tehniko);
(Čuče s leva na desno) – Radoslav Dakić, Darko Milanič, Nebojša Vignjević, Aleksandar Jovanov, Nedeljko Bogojević, Nenad Otović, Nebojša Antonijević, Aleksandar Aleksić.Dve godine kasnije ova ekipa dopunjena sa još nekolicinom igrača ponovo je osvojila titulu omladinskog šampiona, ovog puta posle pobede u finalu nad Budućnošću iz Titograda (0:0 i 5:0). Ipak, najteži ispit pre finala Partizan je prošao u polufinalnoj grupi koja se igrala u Beogradu, a u njoj su bili Vojvodina, Vardar i zagrebački Dinamo, predvođen Prosinečkim i Bobanom. Prvo poluvreme je Dinamo odigrao nestvarno i poveo sa 0:2, da bi se crno-beli u nastavku podigli kao feniks iz pepela i sa 2 gola Đorđevića (na kraju utakmice odvežen je u bolnicu jer je dehidrirao od napora i vrućine) uspeli da odigraju nerešeno 2:2 što im je bilo dovoljno da budu prvi u grupi i odu u finale (bolja gol razlika), a potom i osvoje novi trofej.
Oba ova tima sa klupe je predvodio Baja Marić, i sam nekada polaznik omladinske škole Partizana, a kasniji pomoćni trener prvog tima uz Fahrudina Jusufija.
Ovo su samo crtice o jednoj od generacija iz prebogatog fundusa omladinske škole Belin – Lazarević – Nadoveza, koja je zahvaljujući potonjem razvoju sredstava informisanja i najviše internetu, postala šire poznata u javnosti, iako je tokom svih godina od svog osnivanja, pa do danas, imala vrhunske rezultate i igrače.
Nota bene: Prvenstveni i praktično jedini interes bi trebao da bude da se liferuje što više igrača za prvi tim Partizana, jer kad god je u prvom timu bilo više od 50 procenata igrača iz svoje škole, Partizan je bio veliki tim…
Zvanični sajt FK Partizan
