– Nema više Mirze, Kindže je umro. Moram u Sarajevo…
Istog časa shvatio sam da je umro jedan dio mene, da je nestao jedan dio nasmijanog i sretnog djetinstva, da je vrijeme obojeno plavim bojama košarkaške reprezentacije i bordo nijansama najljepše ruže iz Bosnine bašće potamnilo… Miljacka je tog dana jedan život pustila da pođe niz rijeku u neki drugi svijet…
Postoje sportisti kojima se divite uvijek i kada igraju za reprezentaciju za koju navijate, za zemlju u kojoj ste rođeni i kada igraju protiv kluba kojem ste podarili svoje srce i zatrpavaju njegov koš nemilice kao da je to tako normalno, jednostavno i lako, a njegovi potezi vas dovode do ludila i opet ne možete da se ljutite na njega, e baš takav je bio legendarni jugoslovenski reprezentativac i košarkaš Bosne Mirza Delibašić – Kindže.
Postojale su dvije istovjetne sintagme, jedna u Beogradu, druga u Sarajevu i obje su govorile isto Mirza i Varaja – pobjede do kraja i Kića i Praja pobjede bez kraja, a baš ta rečenica je vjerovatno na najbolji način oslikavala rivalstvo Bosne i Partizana tokom sedme i osme decenije prošlog vijeka, I baš u takvim utakmicama u kojima je rivalitet bio najveći, želja za pobjedom najsnažnija Kindže je bio briljantan, najbolji na parketu, šutirao iz svih pozicija, trčao kontranapad, skakao pod oba obruča i odmah letio po terenu sa nevjerovatnom željom za još jednim poenom koji bi reprezentaciju Jugoslavije ili ekipu Bosne približio još jednoj pobjedi, medalji, trofeju…
Prije četiri decenije jugoslovenska liga bila je najjača u Evropi, danas sam siguran da je bilo teže postati prvak Jugoslavije nego Evrope, jugoslovenski timovi osvajali su evropske trofeje, Bosna, Cibona, Jugoplastika, Partizan, Crvena zvezda, Zadar, Olimpija, OKK Beograd bili su strah i trepet i za evropske velikane, a oni i oni tako silni i moćni su teško dolazili do bodova u Šibeniku, Titogradu, Skoplju ili Čačku i zbog toga je nevjerovatno sa kolikom rutinom je u takvim mečevima Kindže rivalima gotovo redovno davao 30 i više poena, bez trojki, a gotovo svaki njegov šut iz ugla bio je za tri poena…
Jugoslovenska košarka tokom 70-tih i 80-tih godina prošlog vijeka bila je NBA za Evropu, naši košarkaši su bili vanzemaljci zbog ljepote igre i maštovitosti, potezi su bili puni iznenađenja, neke božanske imaginacije koje su prepoznavali samo oni najinteligentniji i najsmjeli, a usudio bih se reći da su rodonačelnici takve igre bili baš košarkaši Bosne iz Sarajeva, koje je nepogrešivo na terenu predvodio Kindže. Zbog toga su “Studenti” iz Sarajeva bili rado viđeni gosti u svim dvoranama širom Evrope, jer su garantovali neviđenu zabavu i uživanje u ljepoti igre, u potezima koji su ostavljali bez daha,a na kraju utakmice uz osmjehe izmamljivali i suze zbog tuge jer je zabavi to veče došao kraj.
I baš zbog toga pamtim i danas jednu utakmicu Bosne i Partizana u Beogradu u kojoj su tada vodeće ekipe jugoslovenske lige vodile veliku bitku za prvo mjesto i titulu prvaka. Bosna je te godine hitala ka tituli prvaka Evrope, Partizan ka trofeju u Kupu “Radivoja Koraća”, oba tima su na kraju stigla do željenog cilja, ali su svoje najbolje evropske utakmice te sezone odigrali u Beogradu i Sarajevu u “Palati sportova” i “Skenderiji”. U Beogradu je Kindže dovodio Grobare do ludila, napunio je koš Partizana do vrha, zaustavio se na 54 poena, a šest hiljada gledalaca u dvorani i još nekoliko miliona pored malih ekrana uživalo je u nevjerovatnoj košarkaškoj simfoniji kojom je na parketu dirigovao Mirza Delibašić. Nevjerovatna muzička arija, dostojna najvećih svjetskih arena, počela je u 17 časova, a završila nešto poslije 18.30 ostavivši milione Jugoslovena bez daha da širom otvorenih usta i neskrivenim divljenjem gledaju parket “Palate sportova” na Novom Beogradu. Kada je utakmica završila i zaključena sa ogromnih 54 poena Delibašića bilo mi je žao što je došao kraj, jer sam želio da još malo uživam u elegantnim šutevima koji su te večeri iscjepali mrežicu oba obruča beogradske dvorane, i nije mi ni jednog trenutka bio važan rezultat jer su potezi Delibašića, Varajića, Radovanovića, Đogića, Izića i ostalih ostavljali bez daha. U svakom napadu se očekivalo nešto do tada neviđeno i spektakularno, a da je tako bilo najbolje govori podatak da su četiri košarkaška Boga završila utakmicu sa više od 30 ubačenih poena Mirza i Varaja sa jedne, a Kića i Praja sa druge strane…
Nakon utakmice zadivljeni Grobari su nekoliko minuta sa tribinama dugotrajnim ovacijama pozdravljali velikog rivala koji im je priredio nezaboravno veče koje oni živi siguran sam pamte i danas 40 godina kasnije. Te večeri suze su tekle kao rijeka, ali ni sam nisam znao da li zbog poraza od Bosne ili zbog igre Delibašića kojia je sve ostavila bez daha.
Nepopravljivi košarkaški romantik, boem bio je jednako briljantan i izvan košarkaških arena, volio je kafanski život, pjesmu, duvan i alkohol i zbog toga platio visoku cijenu, vjerovatno da nije bilo tako njegova karijera bila bi još impresivnija, ali vjerovatno ni pjesme Kindžinog velikog prijatelja DavorinaPopovića – Pimpeka “Bacila je sve niz rijeku” i “Žute dunje” ne bi imale tako jak miris Sarajeva, Baščaršije, Skenderije i Miljacke…
Kada je 1981. godine otišao iz Bosne košarkaška simfonija preselila je u Madrid, navijači velikog Reala dobili su novog idola koji je svojim umjećem zasjenio madridske legende Vejna Brabendera i Huana Korbalana. a uz njih dvojicu i Dražena Petrovića i Arvidasa Sabonisa sačinjava idealnu petorku u istoriji kraljevskog kluba.
