Tekst sa blog stranice https://stankoradulovickika.blogspot.com/
Imao sam devet godina kada sam prvi put čuo za jednog od najvećih jugoslovenskih atletičara svih vremena Franja Mihalića koji je u karijeri osvojio preko 100 kilograma, uglavnom zlatnih, medalja.
U Splitu su se održavale Mediteranske igre na kojima su jugoslovenski atletičiri osvijili ukupno 15 medalja, a sportski komentatori, pogotovo legendarna Milka Babović, često su pominjali ime Franja Mihalića kao čovjeka čijim rezultatskim ostvarenjima teže tada atletske uzdanice, pogotovo Dragan Zdravković koji je bio tih godina jedna od najboljih svjetskih srednejprugaša…
Tokom atletskih takmičenja na MIS saznao sam brojne zanimljivosti o Mihaliću, koji je bio osvajač medalja i šampion Jugoslavije u svim disciplinama od 800 metara, pa sve do maratona. Milka Babović i Božo Sušec nisu mogli da velikana jugoslovenske atletike ne pomenu u gotovo svakoj od trka u kojoj je od 1945. godine do kraja atletske karijere početkom sedme decenije prošlog vijeka dominirao na domaćoj, ali i međunarodnoj, atletskoj sceni.
Kao dječak zamišljao sam Mihalića kao nekog supermena, čovjeka nad svim ljudima, i mislio da je to ljudina koja je u stanju da pomjera planine. Kada neko u karijeri osvoji 27 pojedinačnih titula prvaka Jugoslavije i još 16 titula ekipnog prvaka sa Partizanom, uz više od 20 ekipnih kros titula u “crno-bijelom” dresu, jedino kako kao dječak možete da zamišljate takvu sportsku legendu jeste kao diva koji može baš sve. Kroz godine odrastanja, praćenja sporta i atletike saznao sam da je Mihalić istinski atletski velikan, ali i ljudska gromada koja se rijetko sreće, sportista bez mane i ljudina koju baš svi žele u svojoj blizini. Kako sam i sam bio sportista, i neko ko se odlikovao brzinom i izdržljivosti, činjenicom da može dugo i brzo da trči, ponekad bi sebe tokom atletskih takmičenja zamišljao da kao Mihalić hitam svjetskim atletskim stazama i u dramatičnim finišima meljem tempom rivale koji bi odustajali od borbe za prvo mjesto, a ja bih kao “crno-bijela” legenda visoko uzdignutim rukama prolazio prvi kroz cilj slaveći još jednu pobjedu…
A onda sam odrastao, sportsko novinarstvo, je postalo moj izbor, umjesto atletskih staza i fudbalskih terena, pisanje o vrhunskim sportistima postalo je moja životna profesija. Bio je 9. septembar kada sam došao u redakciju Vijesti i postao sportski novinar prve crnogorske nezavisne novine. U razgovoru sa tadašnjim urednikom sportske rubrike Milisavom Nenadovićem izabrao sam stoni tenis, streljaštvo i atletiku, vaterpolo mi u tom trenutku nije palo na pamet, ali sam sada siguran da je ona atletika bila podsvjesni izbor kojeg u tim trenucima nisam bio svjestan tako da se ubrzo desio sudbonosni susret sa jednim od heroja iz djetinjstva.
Naime, u Podgorici se već u prvoj polovini oktobra održavao 4. Podgorički maraton kojem je prisustvovao i on – atletska legenda svih legendi, kralj maratonskih i kros staza, olimpijski vicešampion iz Melburna i čovjek koji je jugoslovensku atletiku vinuo u svjetski vrh i pokazao u prvim poslijeratnim godinama Jugoslovenima da vrijede mnogo i da su visine Olimpa dostižne i za nas.
Kada sma prišao čovjeku koji je tada imao već 77 godina nisam ni slutio o kakvom skromnom i divnom čovjeku je riječ, sagovorniku koji u svakom trenutku zna šta želi, i koji je istovremeno skroman,plemenit, odmjeren, ali i jasan, koncizan i na neki svoj specifičan način zahtjevan sagovornik i saradnik. Čini mi se da sam baš u ta dva dana shvatio da je breme vrhunskog sportiste i legende ogroman teret, a da je baš on ispunio sva moja ljudska i sportska očekivanja…
Ni jednog trenutka se nije dvoumio kada sam se predstavio i priupitao za intervju i zajedničko fotografisanje,a tokom razgovora i u 78. godini bilo je jasnmo intervjuišem vitalnog sportistu koji je gotovo do same smrt prije pet godina (imao je tada 94. godine), trčao po beogradskim stazama neke svoje kilometre i tako davao primjer mlađima o zdravom sportskom duhu koji je bio njegova životna filozofija.
Nekoliko godina kasnije upoznao sam i jednu drugu atletsku legendu – Veru Nikolić i nisam mogao da primjetim neku veliku razliku u načinu razmišljanja jer kao da je onaj Mihalićev kod duboko ukorjenjen i u nekadašnjoj svjetskoj rekorderki an 800 metara i trostrukoj evropskoj šampionki u istoj disciplini.
Nakon Mihalića upoznao sam još mnoge velike sportsiste, olimpijske i svjetske šampione, neki od njih su odrastali uz moje tekstove, ali sam samo kod Mihalića i Vere Nikolić osjetio da su sport i zdrav život njihova istinska životna filozofija koju žive u svakom svom udahu vazduha…
